Sien Godderis, 1979, Deinze
Sien Godderis vertrekt vanuit een fascinatie voor het imperfecte.
Dit situeert zich op niveau van materiaalgebruik en opbouw, maar ook gevoelsmatig en qua onderwerp komt het imperfecte en een bijhorende kwetsbaarheid tot uiting.
Godderis maakt onderdelen, breekt onderdelen en assembleert bewust met zichtbare montagetechnieken.
Het zichtbaar laten van breuken, het ondersteunen van wankele poses en het samenstellen van onderdelen gebeurt met een duidelijk uitgangspunt. Het is een bewuste actie, waarbij de schade en de herstellingen de identiteit van de sculptuur mee bepalen.
Godderis herkent en erkent de materiële historiek van de sculptuur en omarmt het materiaal als een verzameling artefacten. De breuken en de herstellingen zijn beeldbepalend en subtiel aanwezig, waardoor een abstract object toch een verhalend element met zich meedraagt. 
Het betreft een reconfiguratie van bestaande ideeën, als een voor haar noodzakelijk proces. Dit hangt ook samen met zelfreflectie en het proces van het in vraag stellen van haar eigen levenshouding. Zij stelt daarmee haar voorgenomen intenties in vraag en confronteert de toeschouwer om samen uit een vooropgestelde comfortzone te treden.

Maar eigenlijk is het spelen.

Hilde Van Canneyt, oktober 2021 

De sculpturen van beeldenmaker SIEN GODDERIS (1979) zijn een projectie van haar innerlijke zijn. Haar entresol is niet vrolijk, eerder rauw en melancholisch. Het zijn existentiële verstoorde herinneringen die vanuit haar eigen leven aansluiten en verlangen naar diepere connectie. Haar insteek gaat over hoe je als mens in elkaar zit, je rugzak, over voortkabbelend lief en leed, wat je toont en wat je bemantelt; kortom: het oncomfortabele gevoel van being a humanbeing.
Ook vrouwelijkheid en seksualiteit wordt in haar werk afgetast. Het is zowel een fragiel narratief als universeel verhaal: beeldhouwen vanuit de eigen reflectie om verbondenheid te genereren. Eveneens is het een subtiele confrontatie met de kijker die ze tot verwondering uitnodigt naar haar ongeremde kracht en verbeelding te kijken.

Er zit een lijn in de gevoelsmatigheid van haar structuren, maar niet in het onderwerp, de materie of de vorm. Verschillende vormentalen worden bij elkaar gevoegd, er is geen eenduidige stijl. Open en gesloten vormen, (deels) figuratief en abstract wisselen elkaar af. Vertrekpunt en opbouw - meestal in klei - blijft instinctief en ongeordend. Vormen en materialen worden intuïtief naar haar hand gezet. Zo zijn haar sculpturen veruiterlijkingen van dingen die in het onderbewustzijn vermaledijd zijn. Deze hebben duidelijke uitwendige structuren en schrifturen en worden afgewerkt met potlood en inkt: transparantie versus gelaagdheid zorgen voor interessante oppervlakken. Siens' sculptuurstillevens hebben inherent symbolische (vanitas)motieven. Denk aan de fallus himself, alsook vogels, schubbenmotieven en ex-voto motieven. 
Naar eigen zeggen, zijn haar werken artefacten: verstoringen, wat blijft hangen, als een kunstmatig verschijnsel waar je niet vanaf geraakt. Denk aan titels als: Fence, Happy armour of The mental supports.

Zwart huis, Brussels, 2023

The sculptures of Sien Godderis (b. 1979) are projections of her inner being. Her entresol is not cheerful, but rather raw and melancholic. Her sculptures are existentially disturbed memories that stem from her own life and long for deeper connections.

She shows both a fragile narrative and a universal story: sculpting from her own reflections to generate connection. There is consistency in the sensibility of her structures, but not in the subject-matter, the material, or the form. Different formal languages are combined, there is no unified style. Open and closed forms, (partly) figurative and abstract, alternate. Sien's starting point and making process, mostly in clay, are instinctive and disordered. Forms and materials are intuitively molded to her will. Her sculptures are therefore manifestations of things that have been distorted in her subconscious. They have distinct external structures and scriptures. Her works are finished with pencil and ink: the transparency versus the layering results in unique surfaces. The overall effect is powerful, yet fragile, with a melancholic cheerful lightness.

Sien Godderis studied fine art at the Academy of Brugge; restoration of paintings at Academy of Fine Arts in Antwerp and ceramics and sculpture at the Academy of Waasmunster and the Academy of Deinze. In 2022, she debuted at the Exporuimte Poortersloge in Bruges.

 The Art Couch, Posted by Johan Debruyne, maart 2022
Solo tentoonstelling, Poortersloge Brugge (CC Brugge)
"SO HAPPY I COULD CRY"

"Haar vormentaal vind ik heel bijzonder. Het gaat bijna altijd om een symbiose van abstractie en figuratie, waarbij niet zelden gevonden voorwerpen worden ingepast. Af en toe zie je vaak behoorlijk duidelijk een hand, iets wat aan een hart refereert of aan ingewanden, en ik zie vooral vingers, knoken, krachtig en broos tegelijk. Geheel eigenzinnig brengt ze de dingen - weinig kleur - bij elkaar, vlijen de onderdelen zich tegen elkaar aan tot soorten beeldende collages. Nostalgie. Ik voel ook verlies, teloorgang én pogingen om de dingen weer samen te stellen, te helen. Voorts is er haar unieke manier van presenteren, de sokkels, de ovenstenen, de met was bestreken bladen, het geheel van lussen op poten waarop haar werken alleen kunnen zijn en toch samen horen. Op het pamflet dat bij de ingang voor het grijpen ligt, een citaat van Sien zelf. Het komt uit een interview met collega Hilde Van Canneyt: "Heerlijk zijn de onvolkomenheden, de krassen en de ruis op de ziel, alsook het vuil dat meekomt. Er ontstaan herinneringen, ervaringen en genestelde indrukken, die door het vorderen van de tijd een zekere verstoring ondergaan. Wat overblijft zijn artefacten, samengebundelde verwrongen gedachten."

Ik denk dat Sien Godderis en ondergetekende gelijkgestemde zielen zijn. Ik ben blij, om het "moois" en het breekbaars dat ze me heeft laten zien, maar het is beheerste blijheid. Ik kan weer dromen, het voelt aan als thuis, maar schreeuwen van geluk? Nee. Ik neem de fiets, trotseer de Brugse kasseien en rijd tevreden huiswaarts. Dàt wel. In Exporuimte 1Punt1 wordt bevestigd dat het leven lang geen feest is, maar dat je toch gelukkig kan zijn."